Gem, set, mecz
Świat, w Którym Żyjemy
„Porażka Rafała Trzaskowskiego w wyborach prezydenckich to efekt kiepskiej pracy rządu, który obiecał wiele, mało co spełnił, a na koniec jeszcze zdradził swych liberalno-progresywnych wyborców, nie dowożąc tego, czym ich kusił. Kompletnie nie rozumiejąc emocji Polaków, zabrał im wielkie inwestycje, a w zamian zaoferował jedynie walkę z PiS-em, a i ją prowadził dość ułomnie i bez wielkiego polotu.”
Daria Chibner: Donald Tusk i Rafał Trzaskowski nie rozumieją Polaków, www.rp.pl,
"Być zwyciężonym i nie ulec to zwycięstwo, zwyciężyć i spocząć na laurach to klęska - powiedział Marszałek Piłsudski. Polityka to kapryśna pani. Przekonał się o tym najlepiej Rafał Trzaskowski, (…) kandydat KO "przekonywał, że jest najlepszy, a Nawrocki przekonywał, że jest polski". (…)
"Trzaskowski nie przegrał wyborów dlatego, że udawał, iż nie jest sobą, jak będzie głosić lewica (która z tych wyborów wychodzi zupełnie potrzaskana). Trzaskowski przegrał, bo Polacy nie chcą tej agendy, którą ma do zaproponowania warszawska progresywna elita. I im prędzej to zrozumiemy, tym lepiej"
Roman Giertych, X (dawniej Twitter), za: www.wPolityce.pl, 2.06.2025
•••
Angielska flegma w podejściu do wyników wczorajszych wyborów jest najlepszą odpowiedzią na „uśmiechniętych” frustratów, piszących coś o wstydzie i zapowiadających groźnie, iż do Polski „już nie pojadą” Promise?
Cytowanie Cromwella w jakimkolwiek odniesieniu do ludzi zastygłych intelektualnie w postawie „Silnych razem”, plujących na wszystkich, którzy myślą inaczej, to rzucanie pereł przed sympatyczne skądinąd zwięrzątka.
Można jedynie dać poznać red. Lisowi et consortes, w jaki nastrój wprawiają nas ich żałosne wpisy. Zacytować z filmu o Dyzmie, dobrze pasującego do „Uśmiechniętego” towarzystwa, pełnego pogardy dla tych „z małych miast… ” - „Jakże ja się cieszę!”
„Dwugodzinny Prezydent” - to smutne podsumowanie stanu umysłu Kandydata z medialnej bańki, niezdolnego do wstrzemięźliwej reakcji na pierwszy SONDAŻ! Brak profesjonalizmu sztabu ‚Rafała’ mówi wiele. Zwrócił na to już wieczorem uwagę Prezydent Aleksander Kwaśniewski. Jeszcze lepiej oddaje nastrój tych tańczących po ogłoszeniu exit-poll polityków, głos dziennikarzy ich własnych mediów!
Najtrafniejszy zdaje się wpis mec. Giertycha. Z precyzją wskazał on, iż program warszawskich, progresywnych elit nie jest programem Polaków i gdyby nie „trupy w szafie” Nawrockiego, to wynik byłby dużo gorszy. Prawda! Mentzen w takim układzie ‚zaorałby’ KO, jeszcze po tym piwie z Radkiem. Młodzi, głównie z Konfy, wygrali Panu Nawrockiemu te wybory.
Poniżej analityczny głos, na gorąco, z gazety A. Michnika. Wiem, ryzykuję gromem z jasnego nieba, za samo używanie tego tytułu, ale sam bym lepiej nie napisał, a nawet jeżeli - to byłbym mało wiarygodny. - „Symetrysta jakiś!” A tak, dla tutejszych amatorów popijania „SokuzBuraka”, oraz dosyć licznych zwolenników i zwolenniczek zwłaszcza (oczywiście elitarnie wykształconych i usytuowanych, z dużych miast), z widoczną ekscytacją powtarzających na imprezach ów kod „8 gwiazdek” - miłej lektury!
W. Werner-Wojnarowicz
•••
„Czas skończyć z Koalicją Obywatelską, jaką znamy. Dziś to zbyt archaiczna partia, żeby wygrać z PiS.”
Nie można robić ciągle tego samego i oczekiwać innych rezultatów. Koalicja Obywatelska musi przestać być tą starą Koalicją Obywatelską ze swoją wiarą w predestynowanie do rządzenia, boską moc Donalda Tuska i popierających ją celebrytów czy mediów - pisze w komentarzu powyborczym Rafał Madajczak.
Na początek dwie zagadki. Kiedy ostatnio Koalicja Obywatelska wygrała wybory do Sejmu w tym najbardziej dosłownym znaczeniu, czyli kiedy osiągnęła wynik lepszy niż najmocniejszy konkurent? Odpowiedź: nigdy. Kiedy kandydat Koalicji Obywatelskiej wygrał wybory prezydenckie? Odpowiedź: nigdy.
Poprzedniczka KO, czyli Platforma Obywatelska, miała tu większe, choć osiągnięte w zamierzchłej przeszłości sukcesy. Wygrała (swoje jedyne) wybory prezydenckie w 2010 roku oraz sejmowe w 2011 roku, czyli w świecie, którego już dawno nie ma. Po drodze wydarzyły się rządy PiS, które podniosły poprzeczkę, jeśli chodzi o będącą w cenie sprawczość (500 plus, rozmaite tarcze, premie z rządów jednej partii), w świat uderzyły globalne pandemie, za naszymi granicami wybuchła wojna, umocniła się też dominacja agresywnych algorytmów na platformach społecznościowych. Do tego w polskim życiu publicznym pojawiły się głosujące pokolenia, dla których bez znaczenia jest, kto był po której stronie w czasie wojny na górze i co Lech Wałęsa sądzi o braciach Kaczyńskich. Zmieniło się wszystko.
Tylko nie Koalicja Obywatelska.
Oto grzechy główne partii, przed którą stoi proste wyzwanie: zmienić się albo zginąć.
Polityczna bezmyślność
Na dzień przed wyborami posłanka KO Kinga Gajewska jedzie w koszulce wyborczej Rafała Trzaskowskiego do domu pomocy społecznej na Mazowszu. Chwali się tym na portalu X: "Choć temat DPS w tej kampanii jest trudny dla niektórych kandydatów, my postanowiliśmy wesprzeć tego typu ośrodek inaczej. Zamiast zostawiać w DPS okradzionych staruszków, można zostawić świeże warzywa i mięso z targu. Będzie dzisiaj pyszny rosół". Do wpisu dołącza zdjęcie, na którym widać uśmiechniętą posłankę Gajewską i staruszka z DPS obdarowanego... siatką ziemniaków wartą jakieś osiem zł. Po dobie drwin i oburzenia posłanka usuwa zdjęcie i przeprasza.
Po I turze na antenie Polsatu poseł Przemysław Witek zapytany, czy Rafał Trzaskowski podpisze częściowo sprzeczne z jego programem postulaty Sławomira Mentzena, odpowiada: "Cóż szkodzi obiecać".
W tym samym Polsacie w czasie największej oglądalności pojawia się Donald Tusk i próbuje uderzyć w Karola Nawrockiego konfabulacjami Jacka Murańskiego, skompromitowanego uczestnika walk w klatce. Łukasz Pawłowski z sondażowni OGB dziwi się publicznie, gdy widzi Tuska, skoro z badań wynika, że szef KO nie jest mile widziany przez wyborców. Dziennikarze ujawniają, że to był autorski, nieuzgodniony ze sztabem Trzaskowskiego pomysł szefa rządu.
Problem jest oczywiście głębszy niż błędy w taktyce wyborczej i brak umiejętności przewidzenia konsekwencji swoich własnych słów.
Brak słuchu społecznego
To wielka umiejętność wkurzyć wszystkich. W 1993 roku, kiedy postkomuniści zaledwie w cztery lata po solidarnościowej rewolucji wygrali wybory i wrócili do władzy, wielu łapało się za głowy. Dziś ten niemożliwy do pobicia rekord został jednak pobity. Oto w ekspresowe półtora roku po demokratycznej - jak sobie wmówiliśmy - rewolucji 15 października mamy "recydywę" starego reżimu, który jeśli wierzyć liberalnej publicystyce ostatnich lat, codziennie realizował politykę Kremla, nieustannie ośmieszał Polskę na arenie międzynarodowej i prowadził kraj do ruiny. Do tego - już bez żartów - obóz Kaczyńskiego uderzał w prawa kobiet, mniejszości i szerzył nienawiść w publicznych mediach. Mimo to niechęć do KO i jej rządów przeważyła i prezydentem stał się anonimowy jeszcze rok temu Karol Nawrocki.
Mądrzejsi ode mnie wskażą tu więcej powodów tego niespodziewanego - akurat w Gazeta.pl sygnalizowanego od miesięcy - zwrotu akcji, ale możemy tu wymienić parę oczywistych: niewiarygodne ideowe wolty Rafała Trzaskowskiego, niezrealizowane obietnice o wielkiej odnowie życia publicznego, marazm w koalicji, "pożeranie" przystawek, przegrzanie kwestii rozliczeń przy marnych efektach, a także wyraźnie niższa sprawczość niż w czasie rządów nawet późnego Morawieckiego. A to tylko czynniki demobilizujące sympatyków koalicji 15 października. Przeciwnicy KO dorzucą swoje: od kluczenia w sprawach dla nich ważnych (imigracja, zielona transformacja) po ciągnące się latami oskarżenia - nie rozstrzygam, czy słuszne - o "chodzeniu na pasku Niemiec czy Zachodu".
Ściema
100 konkretów w 100 dni, paliwo po 5,19 zł, Kaczyński i Ziobro w więzieniu, wyższa kwota wolna od podatku, dopłaty do wynajmu mieszkań przez młodych, koniec podatku Belki, rządy fachowców, niezależna telewizja publiczna - niedowiezione obietnice układają się w mało chlubną litanię. Litanię, której można było spokojnie uniknąć, gdyby nie archaiczne przekonanie KO, że obiecać można ludziom wszystko, a potem się zobaczy, a poza tym przychylne media wytłumaczą, że budżet nie jest z gumy. Koalicja ma swoje sukcesy: powszechny dostęp do in vitro, socjalne "babciowe" 1500 zł, 800 plus, podwyżki dla nauczycieli - ale wszystko to tonie w morzu rozbuchanych oczekiwań i nieustannej twitterowej improwizacji w rodzaju obietnic "przyspieszenia". Już słychać o kolejnej ucieczce do przodu, jaką miałby się stać autowniosek o wotum zaufania do rządu, który ma chodzić po głowie Donaldowi Tuskowi.
Błogosławieństwo i przekleństwo
Donald Tusk jest najlepszym i najgorszym szefem Koalicji Obywatelskiej jednocześnie. Tylko on mógł doprowadzić do dwóch wygranych 2007 i 2011 roku, i do społecznej mobilizacji przed 15 października, co w 2023 roku pozbawiło Kaczyńskiego władzy. Tylko on mógł też doprowadzić do społecznej mobilizacji 1 czerwca, co jego samego może pozbawić władzy za dwa lata, a już teraz wzmacnia klincz PO-PiS oraz wzmacnia Konfederację. Wina Tuska? Tym razem niestety tak.
W latach największych sukcesów krytycy oskarżali szefa PO o nadmierne uleganie wewnętrznym sondażom, które miały mu dyktować decyzje polityczne i personalne. Dziś Tusk zachowuje się jak polityk, któremu za sondaż wystarczy liczba lajków pod wpisami na portalu X (dawniej Twitter), klepanie po plecach przez największych fanów i hołdy znanych aktorów czy bezkrytycznych dziennikarzy. Zupełnie jakby wpadł we własną internetową bańkę i uwierzył, że to wszystko prawda. Jeśli dziś posłucha wyłącznie tej bańki, tylko pogłębi kryzys własnej formacji.
No, dobrze. To co dalej?
Amerykańscy demokraci do dziś nie pozbierali się po porażce Kamali Harris ze skazanym oszustem i kłamcą. Jak donosił niedawno "New York Times", partia ciągle szuka odpowiedzi, jak odzyskać straconych wyborców. Mowa jest o przełamaniu niskiego wewnętrznego morale, większej sprawczości, wsłuchiwaniu się w głos młodych, potrzeby i lęki elektoratów (!), a także o zejściu na ziemię. Brzmi znajomo? Tak, bo każda przegrana strona konfrontuje się z takimi wyzwaniami. Co mniej znajome: nie pojawiają się w tych dyskusjach wątki o zbyt słabo rozliczanych poprzednikach, konieczności nachalnej propagandy ("tak jak u nich") i kwestionujące moralne lub etyczne atrybuty wyborców przeciwnika, jak w oderwanych od rzeczywistości partiach ze starych czasów.
Takich jak Koalicja Obywatelska w obecnym wydaniu.
Pierwsza wskazówka, czy przed tą partią jest jeszcze przyszłość, czy zapowiedź kontynuacji pasma porażek, już o godz. 20., 2 czerwca podczas telewizyjnego orędzia Donalda Tuska.
Rafał Madajczak,
gazeta.pl, 2 czerwca 2025
Powiązane wiadomości
Comment (0)