Dalszy ciąg o Lake Erie

Tuesday, 15 Feb, 2022

Z daleka od szosy (111)

Latarnia morska w Point Abino
Latarnia morska na skalistym wybrzeżu kanadyjskiej strony Lake Erie w Point Abino zaczęła powstawać w roku 1917. Ten cypel był już wtedy zamieszkały. Swój dom wybudował tu misjonarz Claude Aveneau. Dom powstał na szczycie jednej z wydm. Podkoniec dziewiętnastego wieku była tu już kopalnia wapienia i żwiru, tartak, kilka hoteli i nadbrzeżna droga. To w tym czasie nazwano to miejsce Point Abino, przekręcając imię misjonarza, który się tu pierwszy osiedlił. W roku 1892 handlarz nieruchomościami z Buffalo Isaac Holloway, zakupił cały teren Point Abino, podzielił go na pięćdziesiąt działek i sprzedał amerykańskim biznesmenom z Buffalo. Półwysep stał się atra- kcyjną enklawą dla bogatych przemysłowców, którzy zaczęli budować tu swoje letnie domy wypoczynkowe.
W roku 1917 Department of Marine and Fisheries zlecił inżynierowi Williamowi P. Anderson wybudowanie latarni w związku ze zwiększonym ruchem wodnym na tym wybrzeżu. Bogaci właściciele letnich domów na Point Abino wynegocjowali z Department of Marine and Fisheries podpisanie ugody ograniczającej dostęp do latarni tylko od strony wody. W rezultacie latarnia wybudowana została na zalewanym wodą kamienistym końcu cypla a przyszli latarnicy musieli dostawać się do pracy brodząc w wodzie jeziora. Nawet podczas konstrukcji latarni materiały budowlane musiały być dostarczane wodą, bo nie zezwolono na użycie prywatniej drogi. Co ciekawsze tak pozostało do dziś.
Dostęp do latarni jest ograniczony i trzeba mieć zezwolenie na użycie jedynej wiodącej prywatnej drogi należącej do klubu żeglarskiego Buffalo Yacht Club i Bertie Boating Club. Żeby zwiedzić to historyczne miejsce, trzeba się zapisać na wycieczkę. Liczba tych wycieczek jest ograniczona, jak również liczba ich uczestników.
Biała, kwadratowa wieża latarni zbudowana w stylu greckim została wykonana z lanego betotu i ma pięć pięter wysokości. Podstawa konstrukcji jest połączona z lądem betonowym pomostem, wiodącym do wybudowanego w roku 1921 domku latarnika. Opis z roku 1917 głosi że betonowa latarnia, zbudowana ze wzmocnionego betonu znajduje się 69 metrów od zalesionego brzegu i wznosi się na wysokość 27 metrów ponad powierzchnię jeziora. Postawiona jest na betonowej bazie z żelbetonu grubości dwóch i pół metra. Jej światło ma moc 60000 świec i jest widoczne z odległości 24 km. Sam szczyt latarni to dwunastokątowe żelazne pomieszczenie ze specjalnym świetlnym urządzeniem nazywanym Fresnel lens. To taka jakby ogromna żarówka na ciekły gaz. Na południowej stronie latarni, na wysokości dziesięciu metrów umieszczono sygnalizator mgielny. Nazywany Diaphone, to rodzaj rogu wydający głębokie, daleko słyszalny dźwięk ostrzegający statki w czasie gęstej mgły. Cały ten aparat dźwiękowy (róg) napędzany był sprężonym powietrzem. Domek latarnika zbudowany został z drzewa i znajduje się ok 100 m od latarni. Oddzielony jest od reszty lądu bramą. Znajduje się na końcu Abino Rd. Latarnia Abino była ostatnia w Ontario która został zautomatyzowana. Stało się to w roku 1988. W roku 1995 zawieszono jej działalność. Obecnie jest to tylko ciekawe i oryginalne miejsce do zwiedzania. Mimo trudności z zapisywaniem się na te wycieczki warto jednak latem wybrać się tam i zobaczyć. Nietypowa architektura latarni i posesji z nią związanej wynikała z chęci udobruchania bogatych właścicieli działek w sąsiedztwie. Latarnia zostało oficjalnie uznana jako miejsce historyczne w roku 1998 i wpisana do rejestru zabytków w roku 2009. W roku 2011 latarnia została całkowicie odrestaurowana z funduszy publicznych. Kosztowało to1.4 miliona dolarów.
Cdn.
Marek Mańkowski